HRÍNA

(hrín; hrein, hrinum; hrinit), v.

1) to squeal (of swine); h. við, to neigh to a horse (of a mare in heat);

2) h. á (or á e-m), to take effect, esp. of imprecations.

* * *

pres. hrín; pret. hrein, pl. hrinu; part. hrinið:—

A. To squeal like swine; stundum jarmaði hann sem geit eðr hrein sem svín, Greg. 50, Fas. iii. 148; hani, krummi, hundr, svín … | galar, krunkar, geltir, hrín, a ditty, passim.

β. of an animal in heat; þá hljóp merr at hestinum ok hrein við, Edda 26; hrein hænan við hananum, Fs. 156.

B. [A. S. hrînan = tangere], to cleave to, stick; það hrín ekki á, it will not stick, e. g. of throwing water on a duck’s back; það hrín ekki á svörtu, i. e. black (spots) on black will not be seen.

2. metaph. to take effect, hurt, esp. of curses or imprecations; mjök þykir þetta atkvæði á hafa hrinit, Ld. 154; ella mun ek mæla þat orð er alla æfi mun uppi vera í knérunni yðrum, ok mun á hrína, Anal. 186; ellegar hríni þat allt á þér sem ek hefi þér verst beðit, Fas. iii. 206, 390; þótti þat mjök hafa hrinit á er Ósvífr hafði spáð, Ld. 230; cp. áhrins-orð, curses that take effect.